“Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει […] Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως… ¨Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη¨…”
Ένα βιβλίο της Μ. Βαμβουνάκη, που διαβάζεται εύκολα, ξανά και ξανά και μας προκαλεί να πάρουμε θέση και να προβληματιστούμε: μπορεί ο έρωτας να γίνει φιλία; γιατί δεν υπάρχουν αληθινές φιλίες πλέον; γιατί φοβόμαστε την αγάπη; ποιος ο ρόλος του εγωκεντρισμού στη διαμόρφωση και εξέλιξη των ανθρωπίνων σχέσεων;
